04 – 03- 2023 

Geboorteverhaal Suze

Oké, dan nu terug naar 20/2/23 de “uitgerekende datum”.

Al lange tijd zat ik in een fijne bubbel en ik voelde me daar erg goed bij. Met 40w ging ik naar een afspraak bij de verloskundige. Voor mij was het vrij logisch dat ook dit kindje na de uitgerekende datum geboren zou worden. Ze had nog lekker ruimte, ik voelde haar in mn buik lekker bewegen en ik voelde mezelf ook goed. Lekker afwachten… vol vertrouwen, mn lijf voelde goed.

Tijdens de afspraak kreeg ik voorzichtig de vraag hoe ik dacht over inleiden met 41w en evt al kennismaken met de gynaecoloog. Dit verbaasde me dat de verloskundige hier nu al over begon. Mijn antwoord was helder… “uh nee! Daar heb ik geen behoefte aan.” En ik voelde gelijk dat ik aangesproken werd op mn werkbrein, ik was alert en ik wilde hier helemaal niet over nadenken, maar het gaf me wel onrust. Ze wilde het antwoord niet invullen en stelde met de beste bedoelingen daarom wel de vraag, maar had dit antwoord wel verwacht van mij… 

Een vraag die aan iedere zwangere tegenwoordig gesteld mag worden vanaf dit termijn. Nee, ik voelde een hele duidelijke nee. En nee ook geen kennismaking… “geen stap binnen het ziekenhuis zolang ik me goed voel en het goed met de baby gaat. Het geeft me onrust en haalt me uit mn bubbel”. Ik kon het weer naast me neerleggen, dacht ik, maar het borrelde nog wel op de achtergrond.

Ik probeerde te onderzoeken wat deze onrust voor mij betekende door juist hierin te zakken en mijn behoefte van daaruit te voelen waardoor ik mij vervolgens weer kon overgeven aan het “afwachten” en de dagen en nachten volgden… de behoefte was helder, zelf regie houden en communiceren vanuit mijn signalen en behoeftes en die van de baby, op onze manier en onze tijd. Zoals de hele zwangerschap is gegaan… niet nu ineens een andere koers, de route die mij onrust gaf. 

Waarom gaf het die onrust door 1  vraag? Toch opvallend hoe een vraag zo in mijn hoofd kon activeren en ik aangesproken werd in mijn werkbrein. Volledig verklaarbaar omdat vrouwen in een hele sensorische staat zijn bij dit termijn en vrijwel niet meer aanspreekbaar zijn in hun werkbrein, de kans op verstoring is groot… 

De 41e week. Ik voelde me nog goed om een uur te wandelen in het bos. Suze zat nog niet heel diep (dat was bij de eerste 2 wel anders en had dit zeker niet meer gekund).

Die week hadden de jongens vakantie en waren uit logeren omdat het mij mogelijk meer rust gaf. Zo ging het ook bij de 2e bevalling, wat me toen hielp. Met het weggaan zei de oudste: “ik denk dat we mama een tijd niet zien, eerst komt de baby”. Ze waren in goede handen en ik mocht meer loslaten. 

Samen met David ging ik naar de verloskundige en we maakten een “vrijblijvend plan” voor die week. En ja ik dacht nog steeds hetzelfde over inleiden. Ze komt wel, alle vertrouwen…

Ik voelde heel sterk dat ik het liefst wilde voorkomen om in het ziekenhuis te komen voor kennismaking / controles etc (als het gewoon goed ging). En dat ging het gelukkig. Tegen een inleiding en allerlei controles kan je nee zeggen, maar dergelijke gesprekken zouden me ook uit mijn bubbel halen. Dus ik zei ook “nee” tegen het aanbod van een kennismaking. THUIS dat was een fijne en veilige plek om verder af te wachten. 

Mijn nachten werden die week minder, ik voelde de druk van het systeem. De eerste stripafspraak had ik afgezegd en had mij geuit dat het voor mij nog te vroeg was. Ik uitte continue mijn gevoelens en dat hielp me. We hadden afgesproken dat ik zelf zou bellen als ik iets nodig had. 

Weer sliep ik niet goed… ik ging een proces door met mezelf en voelde dat ik me ook verzette om me te laten helpen door me te laten strippen. Een dynamiek van wel / niet willen laten helpen en het zelf in vertrouwen willen afwachten. Mn energie nam af en druk liep op. De druk van het systeem, het beleid. Ik voelde het in mn nek hijgen, de realiteit waar ik mee te maken had. Tegelijk had ik een sterke drang mijn bubbel te beschermen. Ik voelde me in deze uitdaging,stevig verbonden. 

Ik had nog steeds alle vertrouwen, ze komt op haar tijd als we er klaar voor zijn. 

David was thuis en ik wilde hem bij me hebben. Hij gaf me een veilig gevoel, afleiding en ik kon me continue bij hem uiten. We fietsten voor wat afleiding naar de stad voor een ☕️ en toen ik terug kwam was er een heldere behoefte:

Ik wil graag hulp vragen✌️

Me laten helpen door wel te strippen en daarmee toch iets proberen wat wellicht effect zou hebben om meer stress en onrustige nachten te voorkomen gaf me rust. Ook miste ik de jongens na 2 nachten en wilde ze graag weer bij hebben.. 

ik had mijn energie nog nodig. Ik gaf een andere intentie aan het strippen, zag het als “helpen” om ons kindje te mogen verwelkomen en “zachtheid” te tonen naar mezelf. Ik merkte dat door me continue uit te spreken naar mijn verloskundige over mijn gevoelens en behoeftes dat ik dicht bij mezelf kon blijven in dit proces en zij aansloot op mij. De hele zwangerschap heb ik dit gedaan, waardoor zij mij goed kende en ik voelde vanuit haar ook het toevertrouwen in mij.

Ik belde de verloskundige, uitte weer mijn gevoelens en worsteling en vertelde haar wat ik het liefst zou willen “ik loop het liefst gewoon door zolang het goed met ons gaat ook al ben ik 43w, maar ik weet ook wat de realiteit is. Ik wil graag thuis in mijn bubbel blijven. Handelen jullie maar wat jullie eventueel moeten doen met het ziekenhuis, maar ik wil er echt niets van weten, dat geeft onrust, geen informatie.” 

Ik was mezelf aan het beschermen om mijn veilige haven te behouden. Net als een dier die veiligheid zoekt om haar jong op de wereld te zetten. 

Het gesprek ging verder “Ik zou het wel fijn vinden als je wilt komen om dan eventueel wel te laten strippen, dat beslis ik het liefst in het moment.” 

Ik voelde alle begrip en steun vanuit mijn verloskundige en zelf was ik er aan toe om een stap te zetten en hulp hierin te accepteren zodat er rust kwam in mezelf. Suze gaf duidelijk het signaal “ik ben er wel en alles is goed met me”. Met een blij gezicht namen we afscheid, voelde ik weer alle vertrouwen en liepen david en ik nog weer eens een rondje. 

DIT is dus precies wat ik bedoel met het volgen van de natuurlijke processen die in je afspelen. Hulp vragen was voor mij het natuurlijke proces wat ik mocht volgen, want ik volgde daarin wat er van binnen afspeelde. Het gaat niet om platte afspraken (wel/niet strippen), maar om de verbinding met diepere behoeftes en het volgen van je lichaam. 

En toen die avond.. 

We gingen naar bed met gerommel, ik voelde me anders ( ik had baat bij ✌️). Blossen op mn wangen en ik rook mijn arm, mijn geur was anders. De nacht in… het gaat vast vannacht gebeuren! 

Nadat ik een uur had geslapen werd ik wakker met weeën om de 10 min. Dat stelde niet veel voor, slapen lukte niet meer. En ik bleef 1,5 uur weeën om de 9/10 minuten houden. Toen maakte ik David intuïtief al wakker en samen lagen we nog een uur in bed. Ineens sprong ik op en zei “ik ga douchen”.

Ik liep naar de badkamer en merkte het licht op. De grote lamp stond aan, ik ging onder de douche zitten en het stagneerde wat. Ik vroeg om ander licht en toen kwamen de weeën weer met regelmaat om de 8/9 minuten. David ging het bad intussen klaarmaken en ik zat onder de douche weeën weg te ademen en te kletsen met Suze. Ik voelde veel verbinding met haar. Yes, dacht ik, daar gaan we! ✨💪🏻 

41+5. De weeën gingen zonder pauze achter elkaar door en ineens kreeg ik even mn adem niet meer onder controle. Ik riep “help”… de vk voelde precies aan wat ik nodig had en hielp me waardoor ik het weer kon oppakken. Ze ging weer verder met spullen klaarzetten en ik kreeg al een perswee.

David kwam vaak kijken en intussen was hij druk met het laatste stukje opzetten van het bad, vullen, verlichting, kaarsjes, etc. Alles was voorbereid maar toch moest er best wat gebeuren. Hij had alles praktisch onder controle en ik zat zo een uur onder de douche… hij was druk bezig beneden en ik zat boven onder de douche. Het voelde goed zo. Op en top teamwork! 

David kwam bij me luisteren en timede ineens om de 2/3 minuten, dat was in een sprong veranderd. Hij wilde bellen, maar ik zei dat het nog niet zo intens was. Hij volgde zijn intuïtie en belde toch om even te overleggen. En met dat hij belde werd het intenser en voelde ik ook dat het goed was dat er iemand zou komen. Ze hoorde aan mijn geluid via de telefoon dat het tijd was om te komen. 

In een flits bedacht ik me dat ik in bad wilde zitten als de verloskundige zou komen, zodat ik me eerst weer helemaal kon afsluiten na het verplaatsen van douche naar bad. Ik wees met mijn duim naar beneden 👎 en David hielp me de trap af. Het bad was gevuld maar nog te warm. Ik hing een wee aan een sjaal die aan de deur hing, en nog een wee op de bal voor de haard en toen het bad in.

Heerlijk wat een verademing… zo verlichtend. Ik kon bewegen en me volledig afsluiten. Uiteindelijk heb ik er maar 20 minuten ingezeten, maar het heeft me echt geholpen. David vroeg of ik nog muziek wilde “nee” antwoordde ik kort. 5 min zat ik in bed en toen kwam de verloskundige. Ik keek niet op of om, ik rook dat ze binnen kwam. Na een wee zag ik haar. Maar de weeën gingen gelijk al weer door. Wil je weten hoe ver je bent? “Nee”. Ze zette heel snel haar spullen klaar en was bezig met David om ook de bank klaar te maken waar eigenlijk nog een matras op moest. Toen was het klaar voor mij. Ik wilde David nu bij me hebben “geen matras, nu hier blijven” riep ik. Dat was een flinke zin op dat moment 😉 maar ik voelde dat ik dit goed duidelijk moest maken. De verloskundige bedekte zorgvuldig nog de bank om het een beetje te beschermen. 

Gevolgd door een pauze en een kreet: “ik durf niet”. Achteraf gezien was dit een imprint van mijn eigen geboorte. Toen bewoog ik naar Suze net als in de zwangerschap. Ik ging haar verwelkomen en tegen haar praten. Ik voelde haar hoofdje, haar haartjes. Met de tweede perswee kwam ze volledig… mijn lichaam deed het en ik volgde…

Je bent er!!! Zo welkom lief meisje✨

Nog even in bad, toen stelde de vk voor om eruit te gaan, met het komen van de placenta had ik best wel wat bloedverlies, het stopte vervolgens ook. We lagen samen nog een paar uur op de bank (met placenta).

Wow wat een ervaring, verbinding en heling. Wat een oerkracht en wat zijn wij vrouwen onwijs sterk!!

Zelf mocht ik in diepe verbinding met Suze aan haar geboorte geven, maar niet alleen!! Ik voelde me ontzettend gesteund, ook al was er maar weinig tijd dat David en de vk rustig bij me konden zitten. Ik voelde hun toevertrouwen in mij en Suze (ook tijdens de zwangerschap al). Op het moment dat ik de vk om hulp vroeg was ze er en voelde ze het precies goed aan. Het gebeurde, mijn lichaam deed het, wist het precies… het proces mocht zich ontvouwen. In die omstandigheden, daar waar LIEFDE, VERTROUWEN en VEILIGHEID voelbaar was konden de hormonen optimaal hun werk doen en het nieuwe LEVEN geboren worden. 🙏🏻

Ook ben ik Jonneke @maandacht.vanbegintotgezin ontzettend dankbaar voor haar verdiepende steun tijdens de zwangerschap en andere vrouwen waar ik naar uit mocht reiken. Moederschap doe je niet alleen, zwangerschap ook niet 💕. Wat was het een fantastische reis, met ALLES van @zobevalik is het nog meer verrijkend en verdiepend geworden. Ik heb ons werk zelf ervaren. Tijdens de zwangerschap en tot nu in herstel.

Vrouw, ik gun je (geboorte)traumavrij moederschap!  Geluk & gezondheid met je gezin.

Lieve Suze, je bent zo welkom bij ons. Amper op de wereld en al zoveel gegeven! 4/3/2023💝

28-06-2021

Je SHIT is je HIT!

6 jaar geleden werd Levi geboren na een hele fijne zwangerschap! Een levendig mannetje in mijn buik, wat hadden we veel zin om hem te verwelkomen. Diep gelukkig dat hij in ons leven is gekomen…

De bevalling ging even heel anders dan ik had gewenst… Ik werd geraakt in iets wat nog in mij gezien wilde worden, wat nog niet was geheeld #innerchild #levensverhaal #zobevalik. Het heeft het me achteraf in de diepere laag veel gebracht, maar op het moment van
zijn bevalling ontstond er emotionele blokkade. Ik kon het natuurlijke proces niet volgen. Gevoelens van machteloosheid, pijn en schuld hadden de overhand als ik terugdacht aan de geboorte.

Ja, ik was heel trots op hem! Ja, ik was ook trots dat ik hem geboorte heb mogen geven, maar nee, ik was niet trots op de manier HOE dat is gegaan… wat had ik hem graag een warme, liefdevolle geboorte willen geven. Het was wreed, pijnlijk en hard. Na de geboorte heb ik me herpakt, door geleefd, gezorgd, gevoed en hem alle liefde gegeven wat ik had. De negatieve gevoelens die ik had ervaren, heb ik weggedrukt. Ik dacht: “we hebben toch een gezonde zoon gekregen en het gaat nu toch weer prima?”. Mijn lijf zocht een omweg om niet met emotionele pijn in aanraking te komen. Zo kon ik door leven, uit verbinding met mezelf… #dissociatie

Totdat… ik na 2 jaar opnieuw zwanger werd en door een trigger, medisch onverklaarbare klachten kreeg tijdens de zwangerschap. Mijn lichaam had iets te vertellen… Onderdrukte stress van het geboortetrauma uitte zich via mijn lichaam in hele vage klachten wat gepaard ging met veel angstgevoelens.

Hiervan herstellen was noodzaak. Voor mezelf en mijn gezin. Doorleven lukte niet meer. EMDR – therapie heeft geholpen de scherpe randjes er vanaf te halen, maar er knaagde toch nog iets … Geboortetrauma therapie heeft geholpen om de pijn te voelen, te zien en te helen. Onvoorstelbaar hoe effectief en vriendelijk deze therapie is (in 1-2 gesprekken is 80% van de vrouwen hersteld).

Positieve gevoelens hebben zich geïntegreerd door de hersteltherapie. Positieve gevoelens ervaar ik nu als ik terugdenk aan de geboorte van Levi… Daar ben ik TROTS op. Alsnog ervaar ik die boost, die ik toen had gemist.

VROUWEN, ik voel urgentie als het gaat om hulp zoeken voor het verwerken van een geboortetrauma. Waarom? Omdat het gezien wil worden, het slaat zich op in je lichaam. Voor je gezondheid is het zo belangrijk om hierin goed voor jezelf te zorgen… lichamelijke-, psychische- en sociale gezondheid voor jou zodat jij gelukkig kan leven. Tegelijk voel ik voor iedere zwangere vrouw ook de urgentie om deze *shit* te voorkomen, om je levensverhaal in te zetten, te voelen en te zien wat jij nodig hebt voor een positieve geboorte ervaring #zobevalik.

Wat onbewust nog lag verborgen, werd aan licht gebracht bij de geboorte van onze zonen. Maar ook mijn verlangen om mij in te zetten voor de geboortezorg werd door eigen geboorte ervaringen een levend verlangen en ben ik gaan volgen… en wat ben ik hier BLIJ mee!

Deel je verhaal met anderen, je mag om hulp vragen… je bent echt niet de enige met een geboortetrauma… je mag ook om hulp vragen tijdens je zwangerschap zodat jij je emotioneel sterk voelt, PUUR jij!

Het is nooit te vroeg of te laat voor herstel. Doe het op jouw moment. Knaagt er bij jou ook iets? Of voel je wrok en pijn?

Je bent welkom, het is je gegund!

Liefs Margriet

20-05-2021

MOEDERBREIN als KERN

… werkelijk, ik had er nog nooit van gehoord. Maar vind het wel zo geniaal! Daarom vertel ik er graag nog iets meer over omdat het zo krachtig benaderbaar is, maar ook zo kwetsbaar.

De transformatie naar het moederschap moet leiden naar een betrokken moeder die reageert op de behoeften van haar baby. Moeders hebben daarvoor een moederbrein waarin het programma klaar ligt voor baren, voeden en opvoeden. Dit moederbrein ontwikkelt zich al vanaf vanaf de conceptie. Voor ieder kindje een eigen moederbrein. Het moederbrein ontwikkelt zich door zwangerschapshormonen en groeit de eerste jaren na de bevalling. Interactie met je kind vergroot het moederbrein. Je moederbrein bevindt zich in het limbische brein ook wel emotionele- of intuïtieve brein.

Maar hoe kunnen we nu goed zorgen voor dit moederbrein? Ideaal is dat de moeder vertrouwen heeft in haar lichaam, in haar baby en in haar omgeving. Zodat ze zekerheid ervaart en op haar signalen van haar lichaam kan afgaan. De bevalling wordt dan aangestuurd vanuit het moederbrein en verloopt zelfregulerend. Het aangelegde programma wordt afgedraaid en jij helpt in zekerheid, veiligheid en vertrouwen je baby geboren te worden.

Wordt het programma verstoord? Dan kan dit leiden tot hormoonverstoring en blokkade in het brein. Moeders zeggen zelf: “het moment van het trauma kenmerkt zich dat ik niet op mijn intuïtie kon afgaan” (wetenschappelijk onderzoek B. Kuipers @degeboortespecialist ). Het natuurlijk proces wordt dan verstoord. In het Zo Beval Ik – coachtraject (@zobevalik) wordt de moeder uitgenodigd te ontdekken en te uiten hoe zij het liefst wil bevallen en wat haar behoeftes zijn.

Bij het hersteltraject na een trauma, herstelt de moeder (zelf) vanuit haar moederbrein volgens haar eigen unieke verhaal. Volgens haar moedergevoel. Dit herstel werkt door tot in je kern, op celniveau.

Oftewel, wees zuinig op je moederbrein en geef het de juiste zorg en bescherming vooraf en zo nodig herstel achteraf.

: Net voor Job zijn eerste badmomentje… nog even die eerste geur…